برگرداندن سکه

مکانیک انداختن سکه بسیار ساده است. رایج‌ترین روش، روش سنتی است: سکه به هوا پرتاب می‌شود و چندین بار می‌چرخد. سپس یا روی زمین می‌افتد یا توسط فردی که آن را پرتاب کرده گرفته شده و بر پشت دست قرار می‌گیرد تا نتیجه نشان داده شود. اینکه کدام طرف چه چیزی را نمایندگی می‌کند، دقیقاً قبل از پرتاب تعیین می‌شود.

نمونه‌هایی از استفاده از انداختن سکه در زندگی

کاربرد این فرآیند هیچ محدودیتی ندارد، اما بیشتر در موقعیت‌های زیر مشاهده می‌شود.

بازی‌ها

بازی‌های Ostra Kinda یونان باستان، Navia aut Caput روم باستان، «Орлянка» روسی و Heads or Tails بریتانیایی همگی بر اساس یک اصل مشابه اجرا می‌شوند، با تفاوت‌های جزئی. اما ماهیت بازی تغییر نمی‌کند: بازیکن یا به درستی حدس می‌زند که کدام طرف سکه رو به بالا خواهد ماند، یا اشتباه می‌کند.

شرط‌بندی

وقتی عنصر مالی به بازی اضافه می‌شود، انداختن سکه به یک بازی قمار کلاسیک تبدیل می‌شود که در آن نتیجه می‌تواند منجر به سود یا زیان شود.

یکی از نمونه‌های این کاربرد، بازی استرالیایی Two-up (Swy) است. شرکت‌کنندگان و تماشاگران روی ترکیب‌های مشخصی شرط‌بندی می‌کنند. سپس بازیکن دو سکه را روی یک تخته چوبی قرار داده و آنها را به هوا پرتاب می‌کند. هدف این است که هر دو سکه با روی خود به زمین بیفتند. اگر هر دو سکه با پشت خود بیفتند، بازیکن نوبت را به بازیکن بعدی واگذار می‌کند. داور بر اجرای صحیح قوانین و روند بازی نظارت می‌کند.

شرط‌بندی و اختلافات

مردم اغلب شرط‌بندی می‌کنند و بحث می‌کنند. انداختن سکه یکی از ساده‌ترین و عینی‌ترین روش‌ها برای حل اختلافات به روش صلح‌آمیز است.

قرعه‌کشی

در بسیاری از ورزش‌ها، به‌ویژه ورزش‌های تیمی، لازم است که تعیین شود کدام تیم بازی را آغاز خواهد کرد. برای این کار از ساده‌ترین و مطمئن‌ترین روش یعنی قرعه‌کشی با انداختن سکه استفاده می‌شود. به هر تیم یک طرف سکه اختصاص داده می‌شود و تیمی که طرف سکه‌اش رو به بالا بیفتد، حق شروع بازی را به دست می‌آورد.

جالب است که یک نتیجه مطلوب در انداختن سکه می‌تواند به طور قابل توجهی شانس پیروزی یک تیم را افزایش دهد.

تحلیل احساسی

زیگموند فروید، روانکاو مشهور اتریشی، معتقد بود که معنای واقعی انداختن سکه در نتیجه آن نیست، بلکه در واکنشی است که نسبت به آن نشان می‌دهیم.

فروید ادعا می‌کرد که نباید کورکورانه از تصمیم سکه پیروی کنیم، بلکه باید به احساساتی که هنگام مشاهده نتیجه تجربه می‌کنیم، توجه کنیم. آیا احساس خوشحالی داشتیم؟ یا ناامیدی؟ این احساسات به ما کمک می‌کنند تا خواسته‌های واقعی خود را درک کنیم و تصمیم درست را بگیریم، بدون اینکه لزوماً از نتیجه انداختن سکه پیروی کنیم.

نمونه‌های واقعی از زندگی

مواردی وجود دارند که انداختن سکه نه تنها بر یک رویداد خاص تأثیر گذاشته است، بلکه مسیر تاریخ را تغییر داده است. در اینجا چند نمونه معروف آورده شده است.

اولین پرواز

برادران مشهور، ویلبر و ارویل رایت، از انداختن سکه برای تعیین اینکه کدام یک از آنها اولین تلاش برای پرواز با هواپیمای خود را انجام دهد، استفاده کردند. شانس به نفع ویلبر بود، اما تلاش او در ۱۴ دسامبر ۱۹۰۳ ناموفق بود – او در شن‌ها سقوط کرد.

پس از تعمیر هواپیما، نوبت به ارویل رسید. این بار، پرواز موفقیت‌آمیز بود و ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ به روزی تبدیل شد که اولین بار انسان با یک هواپیما به پرواز درآمد.

انتخاب نام شهر پورتلند

نام شهر پورتلند در ایالت اورگن آمریکا از طریق انداختن سکه تعیین شد. مهاجران، آسا لاوجوی و فرانسیس پتیگرو، دو بار از سه بار سکه انداختند تا تصمیم بگیرند چه کسی نام شهر را انتخاب کند. پتیگرو برنده شد و شهر را به نام زادگاهش، پورتلند در ایالت مین، نام‌گذاری کرد.

سکه مسی که در این تصمیم استفاده شد، در سال ۱۸۳۵ ضرب شده بود و هنوز در موزه تاریخ اورگن با نام "پورتلند پنی" نگهداری می‌شود.

مرگ ریچی والنس

در ۳ فوریه ۱۹۵۹ – که به عنوان "روزی که موسیقی مرد" شناخته می‌شود – موسیقی‌دان مشهور آمریکایی، ریچی والنس، در یک سانحه هوایی بر فراز آیووا درگذشت. او به همراه ستارگان نوظهور موسیقی راک، جایلز پری "بیگ بوپر" ریچاردسون و بادی هالی، در هواپیما حضور داشت. هواپیما در یک طوفان گرفتار شد و تنها ۸ کیلومتر مانده به فرودگاه سقوط کرد.

کمتر کسی می‌داند که در ابتدا، والنس نباید در آن هواپیما می‌بود. صندلی او در واقع برای گیتاریست تامی اولساپ در نظر گرفته شده بود، اما انداختن سکه تعیین کرد که نوجوان ۱۷ ساله، والنس، به جای او سوار هواپیما شود.

این نمونه‌ها نشان می‌دهند که انداختن سکه چگونه به بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ‌های سراسر جهان تبدیل شده است. به احتمال زیاد، تقریباً هر فردی حداقل یک بار در زندگی خود، تصمیمی را بر اساس نتیجه انداختن سکه گرفته است.